جمعه ۱۸ بهمن ۹۲،به پارکینگ دارآباد رفتیم.پارسال تقریبا
همین موقع ها بود که به قله‌ی مونگ چال صعود کرده بودیم. ساعت ۷:۱۵به سمت بند غلاک
و کافه‌ی آن حرکت کردیم.۱۰۰متری بعد از کافه سمت راست تابلوی قله‌ی دارآباد
خودنمایی می کنه.از یالی موسوم به “شن سیاه” بالا رفتیم و یک ساعت و نیم بعد
به یک دو راهی رسیدیم.سمت راست را پی گرفتیم تا به یک پادگان متروکه که پیرامون آن
سیم خاردار بود رسیدیم.
بعد از صرف صبحانه به سمت قله حرکت کردیم و ساعت ۱۲:۱۵ روی
قله بودیم.با تماشای بلندی های اطراف(از سویی دماوند و دوخواهرون ،آتشکوه،مهرچال،پیرزنکلوم،هم هن،کاسونک،تخته برفی و ....و از سوی دیگر قله‌یتوچال و سیاه بند و گردنه پیازچال و
لزون ها و قله‌ی کلکچال و ....) کلی به وجد آمدیم و محظوظ شدیم.
براستی که زیبا و با عظمت بود.تهران را دود عظیم و گسترده‌ای
فرا گرفته بود.داخل جانپناه رفتیم و ناهار را صرف کردیم.جانپناهی در دو طبقه با
ظرفیت حدودا ۲۰ نفر،با احتساب صبحانه ۵ساعته به قله رسیدیم.
از یک یال مشخص میشد طی دو ساعت به آهار و شکرآب رفت.ساعت
۱۳:۳۰ به سمت پایین حرکت کردیم و ساعت ۱۶ مجددا به پارکینگ رسیدیم.
یال شن سیاه
صبحانه در پادگان متروکه
دماوند در میان ما
ناهار داخل جانپناه
قله ی مونگ چال و جانپناه آن
ابتدای راه
بند غلاک و کافه‌ی آن
بعد بند غلاک تا یال شن سیاه
یال شن سیاه و حرکت به سمت قله
آهار و شکرآب
بام ایران،دماوند
جان پناه مونگ چال
آتشکوه،هم هن،پیرزن کلوم و مهرچال
دماوند ،زمان بازگشت
بازگشت
رصد بلندی های اطراف قله
